تمام فلش (All-Flash) و فلش مموری هیبریدی
ظهور فلش مموری باعث ظهور آرایه های تمام فلش شد. این سیستم‌ها که فقط حاوی SSD هستند، در مقایسه با همه آرایه‌های ذخیره‌سازی مبتنی بر دیسک، مزایایی در عملکرد و کاهش هزینه‌های عملیاتی بالقوه دارند. تفاوت اصلی، جدای از رسانه، در معماری فیزیکی زیربنایی است که برای نوشتن داده ها در یک دستگاه ذخیره سازی استفاده می شود.
آرایه های مبتنی بر HDD یک بازوی محرک دارند که به داده ها اجازه می دهد در یک بلوک خاص در یک بخش خاص روی دیسک نوشته شوند. سیستم های ذخیره سازی تمام فلش برای نوشتن داده ها به قطعات متحرک نیاز ندارند. نوشتن مستقیماً روی حافظه فلش انجام می شود و نرم افزار سفارشی مدیریت داده ها را مدیریت می کند.
یک آرایه فلش هیبریدی دیسک و SSD را با هم ترکیب می کند. آرایه های هیبریدی از SSD ها به عنوان حافظه پنهان برای سرعت بخشیدن به دسترسی به داده های داغ درخواستی مکرر استفاده می کنند که متعاقباً در دیسک پشتیبان بازنویسی می شود. بسیاری از شرکت‌ها معمولاً داده‌های دیسک را با بالا رفتن سن با کپی کردن آن در یک کتابخانه نوار مغناطیسی خارجی بایگانی می‌کنند.
نوار فلش پلاس که به عنوان فلپ نیز شناخته می شود، نوعی از ذخیره سازی لایه ای را توصیف می کند که در آن داده های اولیه در فلش به طور همزمان روی یک سیستم نوار خطی نوشته می شود.
علاوه بر آرایه های حافظه فلش، قابلیت قرار دادن SSD در سرورهای مبتنی بر x86، محبوبیت این فناوری را افزایش داده است. این ترتیب به عنوان حافظه فلش سمت سرور شناخته می‌شود و به شرکت‌ها اجازه می‌دهد از قفل فروشنده مرتبط با خرید آرایه‌های ذخیره‌سازی فلش گران قیمت و یکپارچه کنار بگذارند.
اشکال قرار دادن فلش در سرور این است که کاربران باید سیستم سخت افزاری را به صورت داخلی بسازند، از جمله خرید و نصب پشته نرم افزار مدیریت ذخیره سازی از یک فروشنده شخص ثالث.
